برخیز که می‌رود زمستان

               بگشای در سرای بستان

نارنج و بنفشه بر طبق نه

               منقل بگذار در شبستان

وین پرده بگوی تا به یک بار

               زحمت ببرد ز پیش ایوان

برخیز که باد صبح نوروز

               در باغچه می‌کند گل افشان

خاموشی بلبلان مشتاق

               در موسم گل ندارد امکان

آواز دهل نهان نماند

               در زیر گلیم و عشق پنهان

بوی گل بامداد نوروز و

               آوازخوش هزاردستان

بس جامه فروختست و دستار

               بس خانه که سوختست و دکان

ما را سر دوست بر کنارست

              آنک سر دشمنان و سندان

چشمی که به دوست برکند

              دوست بر هم ننهد ز تیرباران

سعدی چو به میوه می‌رسد دست

              سهلست جفای بوستانبان

شب از شبهای پاییزیست

شب از شبهای پاییزیست

    از آن هم درد و با من مهربان شبهای شک آور

                                                                        شبهای شک آور...

         ملول و خسته دل... گریان و طولانی

شبی که در گمانم من که آیا بر شبم گرید چنین هم دم؟!

                                                و یا بر بامدادم گرید از من نیز پنهانی...

من این می گویم و دنباله دارد شب...

بهاریه

بوی باران بوی سبزه  بوی خاک

 شاخه های شسته باران خورده پاک

 آسمان آبی و ابر سپید    برگهای سبز بید

 عطر نرگس رقص باد     نغمه ی شوق پرستوهای شاد

 خلوت گرم پرستوهای مست .......

     نرم نرمک میرسد اینک بهار               خوش به حال روزگار

 خوش به حال چشمه ها و دشتها         خوش به حال دانه ها و سبزه ها

 خوش به حال غنچه های نیمه باز     

  خوش به حال دختر میخک  -که میخندد به ناز-

 خوش به حال جام لبریز از شراب        خوش به حال آفتاب

 ای دل من گرچه در این روزگار   جامه ی رنگین نمیپوشی به کام

 باده ی رنگین نمیبینی به جام

                      نقل و سبزه در میان سفره نیست

                                         جامت از آن می که می باید تهیست

 ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

                            ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

                                                  ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

              کر نکوبی شیشه ی غم را به سنگ

                                     هفت رنگش میشود هفتاد رنگ

شادروان فریدون مشیری

فرشته و عشق و خدا

فرشته... ایستاد... نتوانست... افتاد... نشست... بغضش گرفت... رفت پیش خدا و گفت: من میترسم. خدا لبخندی زد و گفت: چون عاشقی؟ فرشته سر تکان داد. خدا گفت: خب؟ عشق که پاک است... عشق است که دل را صاف می کند... جنون نه... عشق... عشق است که عقل را می شوید و با چشم دل بنده ام را به من میرساند... عشق است که می فهماندت من را... عشق است که با آن میفهمی لطافت دشت را، ظرافت آب را، عظمت کوه را، مهربانی نسیم را که چه ناز و نوازشی میکند صورتت را... عشق است که عاشق را بیدار میکند و چشمش را می بندد و دلش را می گشاید که با هر نفسی عبادتی چشم نواز و عروجی دل انگیز کند... عشق است که وقتی در آغوشش می گیری به تو افتخار میکنم مخلوق من، عزیز من، وجود من. فرشته بغضش ترکید و با هق هق گریه گفت: می ترسم خدا... می ترسم...  خدا گفت: بله... ظرفیت می خواهد عشق، ظرفیت می خواهد و لیاقت، شهامت می خواهد و نجابت، که اگر هر یک از اینان نبودند یا عاشق نمیشدی یا اگر می دیدی عاشقی عشق نبود در وجودت، یا جنون بود یا حماقت. فرشته ی من، عشق زیباست مثل خورشید، مثل عبادت، مثل عاشق، عشق تماما نیکی است، عشق مطلق جلوه ی حق است، عشق چشمه ی فهم عالم و عالم ساز است، عشق از ضرر تهی است، عشق خالی از زجر است، در عشق ندامت معنا ندارد، اگر لحظه ای حتی خواستی پشیمان باشی عاشق نبودی، اگر یک آن زجر کشیدی عشق در وجودت نیست که اگر عشق باشد از سختی اش لذت می بری و رنج آن رنجورت نمی کند. فرشته آرام شده بود و با صورت خیس به پایین نگاه می کرد، سرش را با لبخندی بلند کرد و گفت: پس... خدا سرش را تکانی داد و گفت: بله... عاشق اشک اگر می ریزد از دل آزرده شدن نیست، اگر هست نباید این را عشق پندارد، اشکش جاری میکنم چون انجام خوشی بر آن عشق نیست و آن اصلا عشق نیست، عشق جز رستگاری انتهایی ندارد، اگر عشق که در دلشان می افتد "عشق" باشداشکی از ناراحتی و دردی از حسرت به در نمی آید و اگرآمد آن که هست یا "عشق" نیست و یا انجامش ناخوش است.  فرشته اشکهایش را پاک کرده بود و می خندید، ملکوت را بوسید و دوان دوان و شاد و خوش دور شد و قهقهه ای از اخلاص سر داد.

 

 

                                                                   فعلا با اجازه...

خداحافظ . . .

     این مطلب قرار بود موقع رفتن آرش نوشته بشه ولی به خاطر مشکل سیستم اینترنت ما نشد که به موقع نوشته بشه ، در هر صورت ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازه ست .

 برای آرش . . .

----------------------------------------------------------------------------------------

 

هر لحظه چشمانم گفت

بادبان کج کن ، باز گرد

روبروی چشمانم کوچک می شوی هر دم

ولی

نقاش روی دیوار قلبم

وسیع می زند نقشت

بادبان کج کن ، باز گرد

 

سر می گردانم

سر می گردانم تا کوچک شدن نقشت روی لرزش اشک چشمانم

نشود تنگ تر از دل ، کوچک تر از فاصله ات از آیینه ی قلبم

اما گونه ام نشد خشک تر از قبلم

آخر قلبم ،

بوی شبنم دوریت را می شناسد

 

موج می آید

مهربانی موج می آرد روی پاهایم

آخر این دریا طبق عادت ، می کند مد ، با اشک چشمانم ، اشک چشمانت

 

این دم « خداحافظ » نمی گویم

تا دمی دیگر سر بگردانم

آن دم که دیگر محو باشد قایقت در روشنایی ، همتراز تو

خداحافظ

تا روشنایی ، خداحافظِ من ، خداحافظِ تو

----------------------------------------------------------------------------------------

همین . . .

امیر حسین ( فرزام )

مگه میشد آخه؟

حتی جنگجوها هم که خواستن پاشن از جاشون انگاری یکی واساده بود و هرکی میخواست پاشه رو نشونه میرفت...انگاری یه تیری از غیب بود که میومد و مینشست بیخ گردنشون...آی میسوخت...مگه میشد دیگه پاشه آدم...اما تلاش آخر بود...شده لنگ لنگون هم میرفتن به میدون...اگه شد که شد اما اگه نشد به جز مرگ شاید اسارت در انتظار بود...شاید...

                                                                                                                        فعلا با اجازه...